دیشب از اون شبا بود که به زور وراجی میکردم که حال دلم عوض شه، که جلوی بهانه گیریها و شکایتهایشش را بگیرم، که فرار کنم از اندوهی که چشمانم را با خود همراه کرده بود، که خسته شم خوابم بگیره

امشب دیگر نتوانستم اندوهم را پشت لبخندهای تصنعی و ساختگی قایم کنم دیگر نتوانستم لباس شادی مصنوعی را به تن کنم 

چقدر دلم میخواست تنها باشم اما نشد…اما نذاشتن….

مدام با خودم و برای دلم میخواندم :

بخواب ای دل که دنیا پوچ پوچ است         بخواب که برق چشمانش دروغ است